‘Parijs is dichtbij, dus ik ga mijn best doen om mee te doen’, vertelde Churandy Martina een paar weken geleden in het programma BEAU. Martina, 37 jaar inmiddels, wil nog niet stoppen met de atletiek en zich proberen te kwalificeren voor de Olympische Spelen in Parijs in 2024. Het zullen de zesde kunnen worden voor Martina, een unicum voor een atleet.

Het is inmiddels een bekende casus in de sportmedische literatuur. Een Amerikaanse profbasketballer -21 jaar, 2 meter lang- heeft, zoals zoveel van zijn collega’s, al jaren last van een zogeheten springersknie. Hierbij is de knieschijfpees geïrriteerd, wat resulteert in pijn aan de voorkant van de knie. Weken tot maanden rust is vaak de enige remedie, maar de kans dat het weer terugkomt blijft groot. De beschreven basketballer kampt er al sinds zijn 16e mee.

Nu de avondlockdown de komende weken doorzet, wordt ook je beoogde trainingsschema op de proef gesteld. Ga je gewoon stug door met de trainingen, ook zonder de aanwezigheid van je clubgenootjes? Of voelt het juist wel fijn om eens een keer niet te hoeven sporten, gewoon lekker met de benen omhoog en een zak chips erbij televisie kijken? Maar snij je jezelf daarmee niet in de vingers omdat een training (of twee) overslaan je nauwkeurig in elkaar gezette schema in de war schopt?

Mag het ’s avonds niet meer? Dan gaan we toch ’s ochtends vroeg! Sommige Nederlandse sporters weten uiterst creatief om te gaan met de huidige avondklok, die het verbiedt om na vijven in de middag nog te trainen. Ze zetten hun wekker om zo vanaf 6 uur in de ochtend hun baantjes in het zwembad te trekken of in de sportschool hun rondje krachttraining te doen.

Hardlopen is heerlijk en gezond voor lijf en leden (mocht je hierover twijfelen, luister dan ook nog even naar de vorige aflevering van de Slimmer Presteren Podcast). Alleen die %$#&^* blessures waar een hardloper bijna niet onderuit lijkt te komen. De gerapporteerde prevalentie in studies is aanzienlijk en varieert tussen de 15 en 85 procent, afhankelijk van de getraindheid van de onderzoeksgroep en de vraagstelling (wanneer is iets nou precies een blessure?).

Jezelf te snel rijk rekenen: het overkwam menig deelnemer aan de marathon in Antwerpen het afgelopen jaar. Het bord van de laatste kilometer was in de Belgische havenstad namelijk niet op één kilometer van de finish geplaatst, maar stond maar liefst 400 meter verderop. Het gevolg: atleten zetten te vroeg hun eindsprint in of dachten verheugd een pr te lopen om vervolgens tijdens het laatste stuk van een koude kermis thuis te komen. Welke onverlaat had dat bord zó verkeerd neergezet?Het geeft maar aan dat een deelnemer aan een marathon niet blindelings kan afgaan op de kilometerbordjes langs het parcours. Op het horloge dan maar?

Werp een blik op het postuur van de klassementsrenners in het profwielrennen, en het is duidelijk dat ze geen grammetje teveel aan hun lijf hebben. Geen wonder, zal je eerste gedachte zijn, ze verbranden ook lekker veel calorieën met hun urenlange gebeul op de fiets. Voor de Weight Watchers is het inderdaad een uitgemaakte zaak dat fietsen een uitstekende manier is om af te vallen.

Menig beginnend bewegingswetenschapper zal jaloers op Teun van Erp zijn. Want waar zij met muizen op een looprad moeten aanklooien of ongetrainde studenten dienen aan te sporen om voluit op een fietsergometer te trappen, kon Van Erp in zijn eerste onderzoeksbaan beschikken over proefkonijnen die buitengewoon getalenteerd, intrinsiek gemotiveerd én superfit waren.

Gaat hij nou wel of toch weer niet door? Het bleef lang onzeker of de Rotterdam Marathon dit jaar wél van start kon gaan. Half september was er eindelijk witte rook en sprak burgemeester Ahmed Aboutaleb het verlossende woord dat wat hem betreft het loopfestijn kon doorgaan op de afgesproken datum van 24 oktober.

Veel fans van team NL durfden deze voorspelling wel aan toen Kae twee jaar geleden geboren werd. Sporttalent zit namelijk -voor een gedeelte- in de genen, dus met zulke ouders moest het wel snor zitten, zo was de gedachte bij veel mensen. Hop, hockeystick in de wieg en op het moment dat Kai haar eerste pasjes heeft gezet, vort naar de ijsbaan! Zul je net zien dat Kae de schaatsgenen (welke dat ook mogen zijn) van haar moeder heeft gekregen en haar ‘hockeyDNA’ gedomineerd wordt door het genetische materiaal dat haar vader haar gegeven heeft. Dan kun je er mooi naast zitten: alle mooie ijshockeyambities kunnen regelrecht het toilet in. En doorspoelen maar.

Voor veel langeafstandslopers is de marathon dé ultieme afstand. Pittig maar zeker te doen met een beetje voorbereiding. Naar verwachting zullen dan ook komende zondag de meesten van de 17 duizend deelnemers aan de Rotterdam marathon (waaronder Gerrit!) de finishlijn op de Coolsingel passeren. Maar voor deelnemers aan de Barkley marathons (nee, geen typefout) gelden totaal andere wetten.

Eliud Kipchoge heeft er een. Chris Froome heeft er een. En ook Anna van der Breggen heeft er een. En de vraag is: heb jij er straks ook een? We hebben het over de CGM van het bedrijf Supersapiens: CGM staat voor continue glucose monitor en is niks anders dan een sensor in de vorm van een pleister die je op je arm plakt en die het mogelijk maakt om je suikerspiegel te meten in een app. Mensen met diabetes gebruiken zo’n systeem al veel langer, maar Supersapiens denkt dat een gezonde sporter er ook van kan profiteren.

Bier en wielrennen gaan prima samen. Althans, als je Google moet geloven. Zo is Kwaremont ‘het bier van kopmannen en kopvrouwen’, biedt Koerspret een pakket aan met hét bier voor wielergekken ‘om te genieten voor of na het fietsen’ en kun je in de Utrechtse Heuvelrug op gravelbikeweekend met ‘fun, burgers en bier’. Het fietsen staat niet alleen in het verheerlijken van een alcoholische versnapering tijdens of na het sporten.

Winnaars hebben altijd gelijk. We kunnen daarom niet anders concluderen dat tijdens de afgelopen Olympische marathon Eliud Kipchoge de beste racestrategie had. Redelijk hard in één tempo beginnen en dan maar wachten tot andere atleten het bijltje erbij neer gooien. Dat gebeurde ook, de een wat eerder dan de andere, maar de groep dunde lekker uit op die manier.

Er waren tijden dat schoenen er echt niet toe deden bij het hardlopen. Zo won Abele Bikila de Olympische marathon in 1960 in Rome op blote voeten en verscheen in de jaren ’80 de Zuid-Afrikaanse middellange en langeafstandsloopster Zola Budd blootvoets aan de start van haar wedstrijden op de baan. Schoenen waren er hoogstens om de voeten te beschermen of comfort te geven, maar verder gaven ze door hun gewicht vooral onnodige ballast aan de voeten.

Vanwege de tropische omstandigheden in Tokio zelf werd de afgelopen olympische marathon naar het koelere Sapporo verplaatst. Ook daar was het trouwens nog behoorlijk warm, waardoor lopers regelmatig met koeldoekjes in de nek en een bekertje in de hand gezien werden. Ook was de start naar de vroege ochtend verplaatst: 6 uur bij de vrouwen, terwijl de mannen nog een uurtje langer in bed konden blijven.

Het zag er uitermate gezellig uit op de foto die tijdens het EK voetbal in de kranten verscheen. Volgens het onderschrift ging het om een trainingssessie van Oranje: op het beeld zelf waren een zestal internationals op de grasmat aan het keuvelen terwijl ze allemaal een oranje roller onder hun zitvlak hadden. Het was nog net niet dat ze een kaartje aan het leggen waren, maar ontspannen deden ze naar het zich laat aanzien zeer zeker wel op hun roller.