WK kwam precies op juiste moment voor Dylan van Baarle: ’Bizar’
Met Lennard Hofstede, een maatje die hij kende uit de beroepsploeg van de Rabobank, bewoonde Dylan van Baarle enkele jaren een appartement in Veenendaal. Het midden van Nederland was met zijn pittige hellingen een uitstekende regio om te trainen voor een jonge renner die graag prof wilde worden. Zijn eerste contract kreeg hij bij het Amerikaanse Cannondale-Garmin.
Na vier jaar verkaste hij naar het Britse INEOS Grenadiers, op dat moment nog Team Sky geheten. Hij betrok een appartement in Monaco om daar te kunnen trainen. Bij INEOS groeide Van Baarle uit tot een gerespecteerde helper voor in de bergen, maar ontwikkelde zich ook verder als klassiekerrenner.
Bekkenbreuk
En juist voor dat soort type renners was het 270 kilometer lange WK-parcours bijzonder geschikt. Dat Van Baarle van start ging, was sowieso al een klein wonder. Hij kwam ongelukkig ten val in de Ronde van Spanje en liep een kleine breuk op in zijn bekken. ‘Ik kon en mocht drie weken geleden niet eens lopen. Daarna heb ik heel intensief met de fysio samengewerkt en ging het herstel vrij vlot. Ik had precies genoeg tijd. Was het WK vijf dagen eerder dan was het te kort dag geweest. Gelukkig is dat niet zo en sta ik hier nu met een zilveren medaille’, sprak de in Voorburg geboren wielerprof glunderend tegen verslaggever Han Kock.
Van Baarle ging al vroeg mee in een vlucht maar die werd weer ingelopen. Er ontstond een kopgroep van zeventien renners met daarin ook de Nederlandse kopman Mathieu van der Poel, die net als Van Baarle geen ideale aanloop naar het WK had gekend. Van der Poel voelde zich niet topfit in koers en gaf Van Baarle de vrije hand. ‘Hij zei, spring maar mee in de goede ontsnapping’.Achter Julian Alaphilippe die op weg was naar zijn tweede wereldtitel maakte een kwartet zich op voor het verdelen van de overige twee medailles. Naast Van Baarle waren dat de Belg Jasper Stuyven, de Amerikaan Neilson Powless en de Deen Michael Valgren. Stuk voor stuk renners die een betere sprint in de benen hebben dan de Nederlander. Maar was dat ook nog na 270 slopende kilometers?
Stervende zwanen
‘Ik weet dat ik niet de rapste ben. Maar ze gingen best vroeg aan, op tweehonderd meter van de streep. Dat was in mijn voordeel. Toen ze na vijftig meter ook nog eens gingen zitten kwam mijn versnelling en kon ik er mooi overheen. Eenmaal over de streep wist ik eigenlijk niet wat er was gebeurd. Het was een sprint van de stervende zwanen. Tweede van de wereld. Bizar, echt bizar.
’Maandagochtend had hij op zijn Instagram-account al een dankwoord voor een ieder die hem had gefeliciteerd. 'Wakker worden als tweede van het WK, een droom die uitkomt.’Zondag mag Van Baarle opnieuw aan de bak in Parijs-Roubaix. Gezien de bloedvorm waarin hij verkeert is hij geenszins kansloos in de Hel van het Noorden.