Stilzitten vindt boegbeeld De Halter maar niks
Dat zal ze natuurlijk niet zelf zeggen, want Ria houdt niet van borstklopperij, ook al werd ze geridderd en uitgeroepen tot Utrechts sportvrijwilliger van het jaar. Ze is een doener, een aanpakker. Altijd al geweest. Dus haar zoon was als jochie van zeven amper een jaar lid van de club of Ria werd al secretaris, terwijl ze van toeten noch blazen wist. Maar de club zat omhoog, dus wat doet een aanpakker dan? Niet veel later stapten zowel de voorzitter als de penningmeester op en vormde het groentje een aantal weken in haar eentje het voltallige bestuur. Nuchterheid sleepte haar door die best wel zware periode. ‘Ik stond overal alleen voor en wist te weinig, dus vroeg gewoon iedereen om hulp. Ik dacht: maak ik een fout dan interesseert me dat geen bal, want niemand wil de boel overnemen.’ Alles per briefAls nieuwkomer hielp ze direct bij de organisatie van het Paastoernooi, of eigenlijk: het Easter Wrestling Tournament, want we hebben het hier wel over een internationaal evenement met ruim zevenhonderd deelnemers tussen de 8 en 20 jaar uit 23 landen. Ria regelt onder meer het onderdak voor de buitenlandse gasten: jeugdherbergen voor de deelnemers, hotels voor de scheidsrechters, wat ze allemaal in de koffer moeten meenemen… ‘Die communicatie ging vroeger per brief, dus je kan je wel voorstellen hoeveel tijd dat kostte. In het begin had ik zelfs geen adressenbestand met gegevens van verenigingen in Europa. Tijdens een toernooi in Denemarken heb ik dat gelukkig via de internationale worstelbond Fila weten te achterhalen.’De Halter begon het toernooi met slechts één mat, op de eigen locatie. Maar toen door de groeiende belangstelling dat jasje begon te knellen, werd uitgeweken naar de oude veilinghal waar plek was voor zes matten. Toen die enorme hal plaats moest maken voor nieuwbouw in de Dichterswijk, vormden de Vechtsebanen een tijdelijke overbrugging tot de laatste verhuizing een paar jaar geleden naar het sportcentrum Galgenwaard. ‘De veilinghal vond ik toch de mooiste plek, daar hing altijd een heerlijke sfeer. Maar het toernooi blijft altijd een happening. Ik ken natuurlijk veel mensen en onze gasten vinden het prettig een bekend gezicht te zien. Daardoor voelen ze zich sneller op hun gemak.’ JubileumOver een jaar is De Halter toe aan de 50e editie van het toernooi en daar is de vereniging nu al druk mee. Ria lacht: ‘Nee ik onthul nog niets van wat we dan allemaal gaan doen, maar we gaan er in ieder geval voor zorgen dat het een feestelijk jubileum wordt. De vereniging is er best trots op dat het al zo lang lukt iets bijzonders in stand te houden.’Vooruitkijken maakt haar even zwijgzaam, maar met terugkijken komt direct de tong weer los. Het kiezen van de mooiste herinnering uit haar lange loopbaan als vrijwilliger vindt ze een lastige. De skitripjes met de club naar Tsjechië misschien? Met haar man en zoon had ze de boel al verkend: skipistes, hotels, kosten…’Uiteindelijk zijn we drie jaar achter elkaar met een bus vol ouders en worstelaars gaan skiën. En wie stond er steeds onderaan de piste met de kleintjes? Juist, Ria. Iedereen had het naar zijn zin, ik vond het geweldig.’Ook de nationale titel die werd behaald tegen stadsgenoot Olympia staat haar nog helder voor ogen. ‘Het was mijn eerste kampioenschap als secretaris. We speelden de derby bij Olympia, onze concurrent, in het hol van de leeuw dus. De zaal was helemaal afgeladen en de spanning enorm. We wonnen en hebben daarna groots feestgevierd.’ Worstelstad UtrechtDe Halterjeugd doet het altijd goed. Haar eigen zoon werd bij de jeugd al een aantal keren nationaal kampioen, de huidige talentjes vliegen regelmatig uit naar EK’s en WK’s. ‘Ze doen het super. Nou is worstelen wel een kleine sport. Binnen Nederland zijn wij wel dé vereniging en Utrecht is dé worstelstad van Nederland. De jeugd gaat als een speer, maar bij de senioren loopt de interesse helaas terug. Dat verschijnsel kom je in alle sporten tegen. Op een gegeven moment worden jongeren te druk en stoppen ze. Heel jammer, want worstelen is een prachtige sport.’Ria zal in ieder geval, zolang haar gezondheid het toelaat, actief blijven voor De Halter. De tijd die ze won door het opgeven van haar bestuursfunctie, komt goed van pas bij haar andere vrijwilligerswerk in woonzorgcentrum Albert van Koningsbruggen. Haar man is daar tot zijn overlijden een paar jaar terug opgenomen geweest. ‘Het is een fijn huis waar iedereen hard werkt voor de bewoners en ik help daar graag gaan mee. Je hebt gelijk: stilzitten is niks voor mij!’