Pac-Man

Het coronavirus is niets iets om luchtig over te doen, daarvoor vallen er te veel doden. Maar vooralsnog (vooralsnog…) pakt het alhier veel af van de dingen waarop een mens zich verheugt. De WK atletiek (indoor) in Nanjing als eerste, snel gevolgd door het uitstel van de Grand Prix van Shanghai. Allemaal nog in China, begrijpelijk. Maar dezer dagen gaat het hard en steeds meer evenementen elders worden aangepast, uitgesteld, afgeblazen. Strade Bianche en Milaan-Sanremo zijn onzeker. In Italië wordt zonder publiek gevoetbald. De WK shorttrack in Korea gaan niet door.In Japan wordt iets te nadrukkelijk gezegd dat er met oog op de Olympische Spelen niks aan de hand is. Je gaat er nattigheid bij voelen.Géén Olympische Spelen? Pak het me niet af, Pac-Man! Al tijden zit er iets in mijn hoofd, iets van een gelukzalig visioen. Op vrijdag 7 augustus gaat het gebeuren, dan grijpt het Nederlands kwartet op 4x100 meter een medaille in Tokio. Het zal allicht geen goud zijn zoals in 1948 (Fanny Blankers-Koen…), maar toch een plak. En in al mijn dromerigheid voorzie ik een Dafne Schippers-in-topvorm als tweede loopster, die het stokje aangereikt krijgt van startloopster N’ketia Seedo. Het zal een wissel zijn om te zoenen, vloeiend als de samenwerking tussen U-Track (Seedo) en Hellas (Schippers) in de laatste jaren.Seedo zal op die warme avond in Tokio pas 17 jaar zijn (‘onbevangen,’ zal Léon Haan van de NOS zeggen). Te jong, te onervaren? Welnee, doen! Ze is Neerlands beste starter. Nou ja, op Schippers na maar in de estafette is de specialiste op de 200 meter het best in te zetten op het rechte (en ook langste) stuk. Bovendien, N’ketia Seedo heeft iets onverstoorbaars. Zoals ze op de feestelijke avond van de Sportprijzen Utrecht werd gevraagd naar haar sportieve dromen en doodleuk antwoordde: ‘Goud in Parijs 2024.’En zo zal ik op vrijdag 7 augustus dronken zijn van geluk. Pac-Man en weder dienende. Kortom, tijd om de handen nog maar eens te wassen.