Offer

Al oogt ze helemaal niet atletisch, als een kat dook ze destijds de ballen uit de hoeken. Ze leefde die weken op een wonderlijke wolk van topvorm, die elke sporter zoekt. Zoals de surfer droomt van die ene golf, hoger dan hoog.

Die herinnering blijft. Zoals die FIFA World Cup 2019 ook de bizarre herinnering oproept van het alom aanwezige Qatar Airways als hoofdsponsor van ook dit toernooi. Alsof de nationale luchtvaartmaatschappij van het olieschiereiland het zo goed voor heeft met de ontwikkeling van de sportende vrouw. Het was een regelrechte belediging voor al die voetbalsters. Een klap in het gezicht. Zum kotsen! Maar ach, hoofdsponsor van de wereldwijde voetbalbond sinds de o zo transparant verlopen toewijzing van het WK 2022 -  voor mannen dus – en vlogen ze ook voor het vrouwenfeestje effe de lucht in. Op hetzelfde moment vielen de bouwvakkers in de hitte van de steigers.

Een mens kan zich verheugen op de volgende etappe in de Tour de France, de naderende wedstrijd op de EK voor vrouwen, verheugen op Femke Bol die over de horden scheert of de eindsprint van Sifan Hassan. Verheugen op het Vueltafeest te Utrecht. De WK in Qatar echter, tegen het einde van het jaar…

Ik overweeg een boycot en breng mijn hoogste offer. Niet kijken, gewoon de tv uit. Niet één wedstrijd. Geen adverteerder die mij zal bereiken, geen sponsor van de FIFA die ik me ooit zal herinneren. Zoek het uit met je businessmodel.

Liever zoek ik op YouTube nog een filmpje op van Sari op de WK 2019 en vermaak me prima. Vooruit, die finale ging verloren en Team USA was dan ook de terechte kampioen. Die lach op het gezicht, waarover die leeuwinnen twee jaar eerder tijdens het EK in eigen land (Lepelenburg!) nog zongen, was nu een betraand gelaat. Maar dan zal ik ook terugdenken aan dat ene moment dat Sari haar doel uitkwam. Hoe bizar.

Sari zit nu thuis omdat ze haar team wilde helpen. Ze bracht een offer.