Marijke van der Pas, de Grande Dame van het Utrechtse bridge (1)

Het gebeurde op 8 februari 2000. Bridgester Marijke van der Pas ontving de Sportpenning van de stad Utrecht vanwege haar zojuist behaalde wereldtitel. ‘Uit handen van een mevrouw, maar ik wist niet wie het was. Later bleek ze de burgemeester te zijn.’De burgemeester van dienst was de inmiddels overleden Annie Brouwer-Korf. Van der Pas kan er inmiddels smakelijk om lachen. Maar tegelijkertijd toch ook een beetje besmuikt. ‘Wist ik veel wie dat was. Ik was in die jaren zo met bridge bezig dat ik amper een idee had hoe de wereld om me heen eruitzag.’Nog een voorbeeld. Met de nationale vrouwenploeg vertoefde de geboren Hilversumse in het buitenland voor een internationaal toernooi. ‘We zaten met het team nog wat na te praten over de spellen van die dag. Komt er ineens een bridgejournalist bijzitten: ’Weten jullie dat het oorlog is in Israël?’ We keken hem vragend aan en haalden onze schouders op. Waarop onze kring zich weer sloot. We hadden geen idee.’Bridge beheerste het grootste deel van het leven van Van der Pas. Van 1978 tot en met 2002 speelde ze aan de top van het nationale en internationale bridge. Ze won goud, zilver en brons op zowel het EK als het WK en mag zich daarmee kronen tot de beste Utrechtse speelster ooit. Na haar carrière raakte ze geen kaart meer aan. ‘Mijn laatste toernooi was in Monaco (2003, red.). Ik wist dat ik ging stoppen. Het laatste spel besliste over een nieuwe wereldtitel of de vierde plaats. Het werd het laatste, ik kon er niet mee zitten. Heerlijk, dacht ik, dan hoef ik tenminste niet het podium op voor de prijsuitreiking.’ VoorjaarszonLaat er echter geen misverstand over bestaan. Bridge (‘een prachtig spel’) heeft Van der Pas veel gebracht. Ze is op veel plekken geweest waar ze anders nooit zou komen. ‘We hadden op toernooien natuurlijk wel eens een dagje vrij en dan kon ik om me heen kijken. China, Australië, noem maar op.’ Maar het kon ook gebeuren dat ze de eerste voorjaarszon miste in het nieuwe jaar. ‘Dan zat ik binnen te kaarten, terwijl ik liever buiten liep. Nee, er is niet een echte aanleiding geweest om te stoppen met bridge, maar het zijn kleine dingetjes die cumulatief hebben gewerkt. Het stapelt zich op en ineens is het afgelopen.’Van der Pas kwam thuis, in Hilversum, al via haar ouders in contact met bridge. Maar toen ze chemie ging studeren in Utrecht was de beer los. Het eerste jaar van haar studie reisde ze nog wel heen en weer, maar dat was geen pretje. ‘Dan liep ik vanaf het station alleen door een donker en guur stukje Hilversum. Heel onprettig. Toen ben ik in Utrecht op kamers gaan wonen.’ 

‘Een halve eeuw geleden gingen we liever kaarten dan studeren’

 Al snel had Van der Pas in de gaten dat chemie niet aan haar besteed was. ‘In mijn tijd waren er vierhonderd eerstejaars. Als je niet cum laude slaagde, was er geen toekomst voor je in de chemie. En leraren hadden ze ook zat. We zaten liever te kaarten. Dat kon toen ook nog, we praten over een halve eeuw geleden. Ik heb 13 jaar bij de universiteit ingeschreven gestaan voor mijn studie. De laatste vier jaar daarvan was ik studie-assistentie. Daar verdiende ik dan nog wat geld mee.’Chemie was er wel met haar huidige partner, Jaap Trouwborst, captain van het Nederlandse mannenteam dat in 1993 wereldkampioen werd. ‘Maar dat heeft ook nog wel even geduurd. Ik leerde Jaap kennen toen ik 18 was en pas op m’n 30^e sloeg de vonk over. Ik was nog in mijn wilde jaren, hij kwam toen al bedaard op mij over. Van Jaap word en werd ik heel kalm, dat is ook de kwaliteit die hij nodig had om een goede captain te zijn. Hij hield, in alle emoties van een toernooi, de boel bij elkaar en behield het overzicht. Bovendien is hij heel goed in cijfers en statistieken. Hij vangt wat dat betreft mijn Alzheimer op. Aan de bridgetafel was die klik er overigens niet. We konden het met kaarten niet met elkaar vinden.’Met het geld dat Van der Pas, als studie-assistente, en Trouwborst, die bardiensten draaide in het Denksportcentrum aan de Kanaalstraat, verdienden kon het paar redelijk overleven. ‘Ach, in die tijd reden we met z’n vieren in een lullig autootje naar Tsjecho-Slowakije. Wat kostte dat nou helemaal. En als je nog een beetje gunstig geld had gewisseld, hield je zelfs nog wat over.’Pas toen Trouwborst via het WK bridge in Valkenburg in dienst kwam van automatiseerder Volmac, de sponsor van het toernooi, konden ze het huidige woonhuis in Utrecht-Zuid kopen. Lees hier deel 2 van het interview met Marijke van der Pas