Dagje op de Horse Trials leert: eventing is geen sport, het is een way of life

En kennen we de Sjiem nog die ook goud haalde bij de Olympische Spelen met Jeroen Dubbeldam aan het stuur? Een dagje op de Horse Trials in Renswoude.Het was even zoeken op de racefiets vanaf treinstation De Klomp, je kan het beter aan een hulpvaardige Renswoudenaar vragen dan vertrouwen op Google Maps blijkt maar weer. Aangekomen bij Schalm nummer 11 loop je gelijk de paardenwereld in. Op het grasveld links van de springpiste is de camping.Aan het einde van een lange rij trucks vind ik een plaatsje voor mijn tentje. Een vriendelijke herder van de buren komt gelijk kennismaken. Aan het begin van de vrijdagavond zit iedereen onderuit bij zijn caravan, uit te buiken en na te kaarten over de prestaties.De eerste twee mensen die ik aanspreek, verstaan me niet. Een Fransman en een Duitser. Het is hier nogal internationaal. Voor mijn tent hoor ik gesprekken in het Spaans, Duits, Engels en Italiaans. En er lopen ook nog Zweden, Denen en Canadezen rond. Sierlijke pakkenOp vrijdagavond is het genieten van het show jumpen. Ruiters in de meest sierlijke pakken - met name de Italianen zijn stijlvol gekleed - stuiteren over de baan. Uiteraard op een prachtig paard.  Af en toe valt er een balk maar daar maalt niemand om in de aangename avondzon.Tegelijkertijd wordt de cross country verreden. Het is een prachtig gezicht om de paarden over het land te zien draven over een kilometers lang parcours, springend over de vele hindernissen. Een onderdeel voor de Echte Mannen onder de paarden. Hun longen moeten van ijzer zijn om het stevige parcours te voltooien.Zonder de berijder zou geen paard over een hindernis springen of een parcours voltooien. En we hebben het hier ook niet over zo maar een paar ruiters. Er lopen hier internationale toppers over het terrein. Allemaal lichtgebouwde, fijnbesnaarde atleten. Licht om het paard niet te veel te belasten, lenig als een kat om de flinke sprongen van het paard op te kunnen vangen.En gezegend met een goed koersinzicht, want het paard wordt met flinke snelheid over het parcours geleid. Het koersinzicht van uw verslaggever haperde even toen hij nietsvermoedend aan de verkeerde kant van het touw door het weiland liep en ineens een paard op zich af zag stuiven. Een snerpend fluitje van een hinderniswacht en een sprong over het touw voorkwamen erger.Aan het einde van de dag noteren we een eerste plaats voor Olympiër Tim Lips en de plaatselijke favoriet bij de Young Riders, Janneke Boonzaaijer.  Paardenstaarten's Nachts is het heerlijk inslapen op het gehinnik vanuit de stallen. En ook weer prettig wakker worden. Sommige ruiters zijn al om 6 uur hun paard aan het rondrijden op het veldje van de camping. Of het paard de ruiter, het is maar hoe je het bekijkt.Tijd voor de douche. In de rij sluit ik aan achter een Fransman. Het blijkt de coach te zijn van het Franse team. Ze reizen heel Europa rond met de paarden. Voor als ik het nog niet wist: this is serious business. Op zoek naar een stopcontact beland ik even later in een briefing van het - vrijwillige - hindernispersoneel. Zeker een vrouw of zestig, een halve man en geen paardenkop luisteren naar de instructies van de wedstrijdleidster. Ik tel opvallend veel paardenstaarten.De sfeer is gemoedelijk. Zeker 250 vrijwilligers zwermen vandaag over het terrein. Allemaal in de weer om het evenement te laten slagen. Ze hebben er zichtbaar plezier in om deelnemers en bezoekers te verzorgen.Om een uur of negen gaat het spektakel weer van start. Heerlijk weer, mooie sport, ontspannen gezichten en mooie beesten. Het is duidelijk: eventing is geen sport, het is een way of life. Het is verleidelijk om ' s middags in de zomerhitte met een rietstengel tussen de tanden een dutje te doen op een heuveltje, uw verslaggever is immers van de generatie Eijsvogel, maar zo zijn hij en de Utrechtse Sportkrant niet getrouwd. Ik ga in een van de 300 stallen kijken op zoek naar het Olympisch paard van Tim Lips. En wellicht spreek ik wat hoofdrolspelers.