Utrechtse gewichthefster Marlous Schuilwerve wil naar het WK

Foto: Geert Lommers / Jij en Sport

Eind april zette Marlous Schuilwerve een prima prestatie neer door bij de Europese kampioenschappen gewichtheffen in Armenië als zevende te eindigen. De hoogste plaats ooit voor een Nederlandse vrouw bij een EK. ‘Ik kon nauwelijks geloven hoe ik deze prestatie heb neergezet, maar het bewijst voor mij dat je tot meer in staat bent dan je denkt’, geeft de 28-jarige gewichthefster aan die een jaar eerder al twaalfde werd bij de Europese kampioenschappen in Albanië. ‘De zevende plaats in Armenië is de hoogste plek ooit voor een Nederlandse vrouw in de laatste twintig jaar bij een senioren kampioenschap.

‘Ik ben super trots dat ik heb ‘gelift’ op mijn best. Ik was zo dicht bij kwalificatie voor de WK. Het was technisch gezien mijn beste dag met gewichtheffen, mentaal was het wel een zware dag.’

Het volgende doel voor de in Leidsche Rijn woonachtige Marlous Schuilwerve is om zich te plaatsen voor de wereldkampioenschappen begin september in Riyad, Saoedi-Arabië. Tijdens het EK in het Armeense Jerevan dacht ze die plaatsing al gerealiseerd te hebben aangezien Schuilwerve de verplichte eis van 175 kilogram, bij de onderdelen ‘snatch’ en ‘clean & jerk’, wist te stoten. ‘Die beurt werd echter afgekeurd en daar baal ik nog steeds van. Wel heb ik het tijdens de Europese kampioenschappen zelf kunnen ‘parkeren’ om geen onnodige energie te verspillen’, zegt ze eenmaal weer terug in eigen land.

Waar de meeste concurrenten van haar zich als fulltime professionals volledig op de sport kunnen focussen, heeft Schuilwerve een fulltimebaan. ‘Ik ben in de Energy Transition werkzaam bij de Rabobank. Het is soms best pittig omdat je alles eromheen moet plannen. Gelukkig supporten de collega’s me dus dat is fijn.’ Klagen doet ze dan ook zeker niet. ‘Ik geniet van de balans tussen werk en sport.

Explosief

Als kind van reizende ouders groeide ze op in het buitenland. ‘Ik ben geboren in Rotterdam maar heb in Hong Kong, Singapore, Londen, Edinburgh maar uiteraard ook in Nederland gewoond. Tijdens mijn Bachelor of Science aan de Universiteit van Edinburgh heb ik deelgenomen aan een uitwisseling met de Universiteit van Hawaï in Manoa. Ja, aardig wat plekken gezien’, lacht ze.

‘Vanaf het moment dat ik kon lopen, ben ik begonnen met judo. Ik had nogal veel energie en dat kon ik in die sport aardig kwijtraken. Veel vallen en opstaan, net als het dagelijks leven kan zijn.’ Tijdens haar studie in Schotland werkte ze zich op tot de bruine band bij het judo. Aan de zwarte band kwam ze niet toe door haar verhuizing naar Londen. ‘Daar gelden dan weer andere voorwaarden en normen en moet je alles weer opnieuw halen.’ Het heeft haar gevormd, geeft ze aan. ‘Bij het judo moet je naast explosief zijn, ook doorzetten, daar heb ik nu nog steeds baat bij. Ik weet hoe ik maximaal moet trainen en me moet vastbijten om alles eruit te halen.’ Het gewichtheffen pakte Schuilwerve pas op in 2019. ‘Mijn coach gaf ook training in gewichtheffen. Hij zei dat mijn explosiviteit me ver kon brengen. Het begon met twee keer in de week trainen maar als nel werd het vijf keer in de week dat ik daar op de mat stond. Daarna kreeg ik een persoonlijk schema en ben ik ook zelf trainingen gaan geven.’

Tijdens het Open Nederlands kampioenschap gewichtheffen plaatste Schuilwerve zich direct voor het NK. ‘In mijn klasse won ik. Wellicht ontbrak het aan niveau bij de concurrentie, anderzijds was het voor mij het moment om door te pakken. Nu kan ik op internationaal niveau mee.’ Op dat topniveau ziet ze veel atleten uit Oost-Europa. ‘Hoe ze daar komen en blijven, dat weet ik niet, ik houd me met mezelf bezig en wil op een schone manier alles eruit halen’, geeft ze aan.

Ze is blij dat de grote toernooien weer op de rol staan na een startperiode voor haar in coronatijd. ‘Het was voornamelijk trainen zonder doel. Ik wilde juist wedstrijden doen om nog beter te worden.’ Dat is nu weer mogelijk en de focus is volop gericht op de WK later dit jaar. Wel moet de gewichthefster dat doen op eigen kracht en zonder bijdrage van bijvoorbeeld NOC*NSF. ‘Ik moet een medaille halen wil ik in aanmerking komen voor de A-status. Ik ben geen junior meer maar laat wel progressie zien en kan voorlopig nog wel door.’

Snatch/clean/jerk

Dan doet Marlous Schuilwerve, actief in de gewichtsklasse – 55 kilogram, uit de doeken hoe de prestaties worden behaald in haar sport. ‘We beginnen met ‘snatch’, waarbij je de halter direct boven je hoofd brengt in één beweging. In totaal heb je daar drie beurten voor. Het is dus goed nadenken per wedstrijd hoe je die beurten gebruikt en wat je stoot. Daarbij moet je ook in de gaten houden wat anderen doen omdat je maar drie keer mag. Wanneer je hoog wilt eindigen moet je ook hoog beginnen en niet op safe gaan. Dat is wel een uitdaging.

Bij ‘Clean & Jerk’ moet je eerst de halter naar de borst brengen en dan uitstoten. Mijn voorkeur gaat uit naar ‘snatch’ dat technischer is. Het is vooral de benen trainen, daar zet je mee in en duw je als het ware de grond weg. Je rug moet sterk genoeg zijn om het vastigheid te geven.’

Eenmaal van de mat is Marlous Schuilwerve spraakzaam en rustig, en als ze haar gang naar de mat maakt, is ze in zichzelf gekeerd. ‘Dan ben ik heel erg gefocust om zo weinig mogelijk prikkels te krijgen. Wanneer ik zwaar moet tillen, dan ben ik stiller en wil ik me concentreren. De structuur vind ik prettig. Ik ben naast mijn gedrevenheid wel een echte planner.’ Dat doet ze ook wanneer het over de komende jaren gaat. ‘Dan wil ik nog dichter bij de top vijf staan of misschien wel in de top vijf. Daar moet ik echter wel realistisch in zijn, het gaat vooral om het groeien en beter worden met als doel voor dit jaar om straks bij de WK in Riyad er te staan.’

Druk

In 2022 kreeg Schuilwerve te maken met een blessure aan haar knie. Een tijd brak aan waarin ze maar moeilijk kon trainen en niet het maximale uit zichzelf kon halen. Het zorgde voor frustratie en irritatie. ‘In die tijd heb ik ook gesproken met een sportpsycholoog. Dat raad ik overigens iedereen aan. Er komt dan veel op je af omdat je niet kunt presteren zoals je dat op dat moment wel wil doen. Je wilt sponsoren tevreden houden, mensen om je heen niet teleurstellen. Je hebt toch ook het gevoel dat anderen iets van je verwachten. Dat is vaak helemaal niet zo, maar toch voel je die prestatiedruk. Door de gesprekken met de sportpsycholoog sta ik daar nu anders in. Rustiger ook. Wanneer het dit jaar niet lukt om het WK te halen dan komt er wel weer een nieuw WK. Maar laat het heel duidelijk zijn dat ik me nu wel wil plaatsen en daar ga ik alles voor doen’, lacht ze.